Acılarla yoğrularak millet olan Necip Türk milleti bir kez daha ayağa kalkmak için gözyaşlarını içine akıttı. Övgü ile sövgüsünü şuursuzca kusanlara diyeceğim Allah Rahman ve Rahimdir.
Ey Soma;
Sel oldun umutlarımızı götürdün,
Ateş oldun heyecanlarımızı erittin,
Duman oldun bedenlerimizi devirdin,
Yaşama sevinçlerimizi savurdun.
Acının her rengini tattırdın,
Hüzünlerin her tonunu yaşattın,
Feryatların her türünü hatırlattın.
Vatan evladları ruhunu Allah’a teslim etti.
Arkada bıraktıkları ise bizlere miras kaldı.
Kömürden ekmek çıkarmak için yerin yüzlerce metre altında can verenler,
İnanıyor ve İman ediyoruz ki, manevi makam itibariyle gıpta edilecek yerdedirler.
Onlar; taş kayaları delerken inanç oldular,
Küçük dar koridorları geçerken sabır kesildiler,
Zehirli hava karşısında iman vahasına döndüler.
Kömür karasına tertemiz ümitlerinin resmini çizdiler,
Karanlık dehlizleri sevdalarıyla süslediler,
Toprak altını alın terleriyle suladılar.
Helalden ayrılmayarak arkalarında gözyaşları bırakarak kömürün siyahında nurun fidanını diktiler,
Rahmet denizine daldılar.
Bir maden ocağında,
Ebediyetin kollarına ışıklar saçarak gidenlere Yüce Allah’tan Cennet,
Ailelerine, milletimize sabır,
Yaslıyız, ama bunu da aşacağız.
Acıya hep birlikte göğüs gereceğiz,
Kayıplara hep birlikte dayanacağız.
Üzülüyorum,
Kederli günleri istismar ederek felaketten fayda devşirme arayışına giren çamurlu vicdanlıların yaygınlığına.
Herkes şu sorununun cevabını aramalıdır;
Acıda buluşamıyorsak,
Mutlu anlarda bir araya gelemiyorsak nasıl var olacağız?
Ortak paydası eksilmiş, ortak hassasiyet ve hissiyatı aşınmış bir toplum nasıl ve hangi yolla ayakta kalacaktır?
Unutmayalım matemini tutamayan bir millet, müşterek acısını paylaşamayan bir ülke yavaş yavaş, içten içe zehirlenir.
Bu zehir, karbonmonoksitten daha tesirli, daha tehlikeli, daha mahvedicidir.
Soma’daki dehşet ve felaket hepimizi acıya boğdu,
Omuzlarda son yolculuklarına uğurlanan hepimizin başını öne eğdi.
Karanlık geceyi dayanışma ve yardımlaşmayla aydınlatmalıyız,
Birbirimizin nefesi olmalı, yaşam odasını vicdanlarımızda kurmalıyız.
Kömürün isi geçer,
Karası da temizlenir;
Saygılarımla Yrd. Doç. Dr. Özden Taşğın
