“Dün sabaha karşı kendimle konuştum. Ben hep kendime çıkan bir yokuştum. Yokuşun başında bir düşman vardı. Onu vurmaya gittim ve kendimle vuruştum”

 
Cumhuriyet tarihimizin değerli şairlerinden biri olan Özdemir ASAF  aslında  her birimizin ve  bizim tabirimizle hayatla yapılan mücadelenin ne hayatla ne de bir başkasıyla olmadığını ,  mücadelenin yalnız kendimizle olduğunu söylüyor... Her birimiz bireysel yolculuğumuzda kendimizle mücadele ediyoruz. Nefsimizle mücadele ediyoruz. Her zorluğu yensek de en son gelip tıkandığımız nokta oluyor nefis…
 
İnsanda en tehlikeli damar enâniyettir. Ve en zaif damarı da odur. Onu okşamakla çok fenâ şeyleri yaptırabilirler..
Üstadın bizlere anlatmak istediği acizane yorumumla; ne zaman insan derse ki: “Benim gözüm, benim kulağım, benim sesim, benim gücüm, benim aklım…” Tehlikeli olan bu durumdur. “Her şeyi ben bilirim.” demek sanırım çağdaş devletlerde pek duymaya alışık olmadığımız bir söylem.
Halbuki insanın gerçek büyüklüğü, “Ben” ifadesinden ve kibirden sıyrılmakla mümkündür.
 
John Lubbock’un güzel bir sözü vardı:  “Akıllı insanlar başkalarının tecrübelerinden yararlanır, inatçı insanlar her şeyi kendileri denemek ister…”
İçimizdeki inadı ve kibiri bir kenara bırakabilsek arzuladığımız başarıya ulaşmak daha da kolay olacak. 

Sağlıcakla Kalın...