Oysa Küçüklüğümüzde yün döşekler serilirdi sıcacık sobanın kenarına. Üzerimize bizden ağır yorganlar örtülürdü ve başımızı o taş gibi yastıklara koyduğumuz anda uyurduk. Sabahları gözümüzü aydınlığa gülerek mutlu huzurlu açardık ..Sıcacık ev bir eve uyanırdık ..Sobanın üstünde misler gibi annemizin dilimlediği ekmek kızarır Peynir ekmek sütten yağdan reçelden hazırlanmış kahvaltımız bizleri beklerdi..
oldu.
Şimdi Yastıklarımız ve yorganlarımız hafifledi,
Ancak bu kezde hayat tüm ağırlığıyla bindi omuzlarımıza.
Önce uykumuzun ve sonra ağzımızın tadı terketti bizi.
Ve annelerimizin ucundan ısırarak bize yedirdiği kızarmış yağlı ekmeklerin tadını, Zengin sofralarımızda bulamaz olduk.
Çok şeyin tadını bilmeden büyüdük belki,
Ama sevgi hiç eksik olmadı kursağımızdan.
Çünkü yürekleriyle beslediler bizi anne ve babalarımız.
İşte bu yüzden, geriye bakınca ilk aklımıza gelen yaşadığımız o yoksulluk ve yokluk değil, o yoksulluğun bile üstünü örtebilen
O insanların Analarımızın ..Babalarımızın ...kocaman yürekleri. Ve annelerimiz hep