Azametle yürür
Gözü aşağı, yukarı, sağa, sola değil hep ileri bakar
Yüzü gülmez
Kendisi ile konuşmak isteyen, soru sormak, kendisine yaklaşmak isteyen insanlara dahi tebessüm etmez, yüzlerine ‘gene ne var, ne istiyorsun?’ nazarıyla bakar.
Hep yalnızdır
Bunun sebebi de, insanların yanlarına gitmeyi küçüklük olarak görmesindendir, ister ki herkes onun yanına gelsin, ona tabi olsun. Bunun için hep yalnız kalır.
Konuşma tonu serttir
Emreder gibi konuşur, herhangi bir konuda, her hangi biri fikirlerinin tersini söylediği zaman çok kızar, bağırıp çağırmaz ancak hep konuşur ve onu söylediğine pişman eder.
Neden böyledir?
Belli değil
Bu fıtratında mı vardır yoksa çocukluk döneminde yaşadığı bir olumsuzluğun sonucu mudur? Kimse bilmez
Asla camiye gitmez, namaz kılmaz, oruç tutup tutmadığı belli olmaz.
Kimi konuşmalarında ise dini söylemlere karşı çıktığı, onları eleştirdiği görülür.
Yaşı yetmişin üzerindedir
Şimdi bu insanı ele alalım
Bu insana ‘tebessüm etmek sadakadır’ sözünü hatırlatarak tebessüm etmesini sağlasak, ‘dünyada azametle yürümeyin’ ilahi emrine uygun olarak davranmasını istesek…
‘Selamı yaygınlaştırın, birbirinizi sevin’ hadislerini hatırlatsak, ‘insanlara yumuşak davranın, onları incitmeyin’ sözlerinin önemini açıklasak…
‘Mümin müminin kardeşidir’, sözünün anlamı üzerinde konuşsak, ‘güzel görenin güzel düşüneceğini, güzel düşünenin de güzel yaşayacağını’ izah etsek
‘Çok gülmeyin, çok ağlayın’ sözlerindeki anlam üzerinde uzun uzun konuşsak…
İslam’i kuralların insan kalbini yumuşattığını, namazın insan ilişkilerine olumlu etkiler yaptığını, mutsuzluğu, huzursuzluğu, sıkıntıyı ortadan kaldırdığını açıklasak…
Orucun bizi değiştirdiğini, düzenlediğini, başka insanların varlığını hatırlattığını belirtsek, insanlara yardımın ne kadar önemli ve toplum için ne kadar hayati olduğunu izah etsek…
Huzur İslam’dadır sözünün içerdiği gerçek manayı açıklasak, insanın inanmaya ihtiyacı olduğunu, insanın fıtratında ‘yaratıcıya inanmanın var olduğunu’ söylesek…
Müslümanların ‘yaratılanları yaratandan dolayı severiz’ sözünün verdiği ivme ile güzel davranışlara yöneldiği, hak, hukuk ve adalet bağlarını güçlendirdiğini ifade etsek…
Tüm bunları anlatsak
İzah etsek
Onun da, neticede her insan gelip geçici olduğunu, her insan gibi bir gün bu dünyadan göçeceğini söylesek mi?
Yoksa ‘Allah hidayet versin!’ diyerek geçip gitsek mi?
Ne dersiniz?
Hangisi?
